عاشقش
بودم
کولش
کردم
که
خسته
نشه …
پیاده
شد …
گفت:
عجب
خری
بود!
دلـــم را
اشـــتباهی بردی…
فراموش کن…
حتی برای دادنش هم برنـگرد….
از آن هم گذشــتم….
مثل روزهای پیش
با”بى تو”بودن گذشت،
این “بی تو” بودن نیز
یک روز خواهد گذشت …
“م.د”
همیشہ یـہ عوضے
تو زندگیټ هسٺ کـہ
باعِثــــ میشــــہ دیگـــہ
بہ هیچ کَس نَتونے اِعتِّماد کنے
ﻧﻤﻚ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺍﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺯﺧﻤﻬﺎﯾﻢ … ﻧﻤﻚ ﻣﻰ ﭘﺎﺷﻰ …..
بـــــ
سلامتیه
ڪسی
ڪـ
نفس
میڪشید
ولے
هم نفس
نداشٺ
گـــفــتـے نــباشـے مـــیـــمــیــــرم . . .
الان ڪـــجـــاس قَــــبـــــرت ؟!
شب هایم درد دارند…
وقتی ندانم…
چراغ اتاقت را کدام “لعنتی” خاموش میکند…
و من سکوت کردم و سکوت کردم و سکوت کردم ،
گاهی نباید هی باخود تکـــرار کرد حرفها را!
ﻗﺎﻧﻌﻢ … !
ﺍﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ …!
ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ …!
ﻗﺮﺑوﻥ ﺩل خودم
ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ !
حالِ من خوش نیست،
دورِ خانه ام بی خود نگرد
با خودت
ای عید
اگر “او” را نیاوردی،
نیا!