شرایط وسوسهکننده به نظر میرسد. دریافت حقوق ماهانهای حدود ٣ تا ٥/٤میلیون تومان به همراه اقامت در یک کلانشهر ترکیه به علاوه هزینه خورد و خوراک و جای خواب در سال اول.نکته جالبتری که به نظرم میرسد این است که آگهیها بدون هیچ خط و خدشهای بر دیوارها خودنمایی میکنند. گویا هیچکدام از تولیدیهای این محدوده نگران از دست دادن نیروهای کارشان نیستند و به راحتی اجازه دادهاند این آگهیهای وسوسهکننده در تیررس نگاه کارگرانشان باشند.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
کنجکاوی غلبه میکند و با علیرضا عابد یکی از تولیدکنندگان پوشاک وارد گفتوگو میشوم تا از ماجرا سر دربیاورم. عابد به «شهروند» میگوید: این آگهیها را خود تولیدکنندگان پوشاک منتشر کردهاند و اگر میبینید مقاومتی مقابل آنها وجود ندارد دلیلش همین است.و سپس ادامه میدهد: افزایش سرسامآور هزینه تولید در ایران باعث شده بسیاری از تولیدکنندگان داخلی به فکر مهاجرت و کار در سایر کشورها بیفتند. کشور مقصد این تولیدکنندگان به صورت عمده ترکیه و چین است. تولیدکنندگان ایرانی پس از مهاجرت میتوانند با استفاده از امکانات کشورهای میزبان، هزینه تولید خود را تا یکدهم هزینه تولید در ایران کاهش دهند به علاوه اینکه کیفیت کارهایشان را بهطور چشمگیری بالا ببرند و بازار بهتری جذب کنند.عابد با تشریح شرایط کار در ترکیه میگوید: ترکها تولیدیهای کوچکی موسوم به آتلیه در اختیار ایرانیها قرار میدهند. آنجا پارچه مرغوب و باکیفیت درجه یک فراوان است و ایرانیها بدون پرداخت سود گمرکی یا اجاره و مالیاتهای سنگین میتوانند حجم قابل توجهی از هزینههای خود را کاهش دهند ضمن اینکه حق بیمه کارگران در ترکیه و چین بسیار نازلتر است و امکانات کارگاهی کیفیت بسیار بالاتری دارند. این موضوعات در مجموع باعث میشود تولید پوشاک در ترکیه بسیار کمهزینهتر از ایران باشد و سود دریافتی تولیدکنندگان به ١٠ برابر کار در ایران برسد.