مرا به دار آویختند تا نامت را از یاد ببرم
اما چه ساده اند این ساده اندیشان که نمیدانند
تمام ِ ذهن م درگیر ِ نوشتن از توست
باید اینجا بوده باشی
تا این شعر ، شعر شود
تو بهترین
عاشقانه ی منی…
هر روز به یک بهانه بیرون می روم
دارد نــــازِ تـــــو را مـی کِــــشــد
خــورشیــد هـــم بـه گــرد پــایـش نمــی رســـد …!
صــحــبت از ” دیــروز و امــروز و فــردا ” نیــست
صحـــبت از تــــــــــــــــــــــــــــــــوســت …
صدایت آغـوشــــی است از آرامـش
کـــه هر بـــار می آید مــرا غرق در خــــود می کند …
طول دلتنگیهــــــای مـــن . . .
مرا به دار آویختند تا نامت را از یاد ببرم
اما چه ساده اند این ساده اندیشان که نمیدانند
تمام ِ ذهن م درگیر ِ نوشتن از توست
باید اینجا بوده باشی
تا این شعر ، شعر شود
تو بهترین
عاشقانه ی منی…
برای تمـــام حـرفــ هایی کــه نمیــزنـی
تنگ است…
پُــــر عشــــق و خواهشــــم …
آخر یـﮧ شبـــ ایـלּ گریـﮧهــا سوے چشـامـو مے برهــ …
عطرتــ בارهــ از پیرهنے کـﮧ جــا گذاشتے مے پرهــ !
حـکـم دلـداری ، فـقـط عـشـق کـه نـیـسـت . . .
تـا نـگـاه تـو تـسـکـیـن بـدهـد روحـش را . . .
دل بـه هـر کـس مـسـپـار . . . ! ! !